Μύκονος Μυθολογία και ιστορία

Μύκονος Μυθολογία και ιστορία.

Κατά την μυθολογία, το νησί πήρε το όνομά του ήρωα Μυκόνου, γιο του Αινίου του Καρύστου και Ρυούς της Ζάρυκος (Στέφ. Βυζάντιος), αποικήθηκε αρχικά από τους Αιγυπτίους, Ικάριους, Φοίνικες και Κρητικούς, κατόπιν από τους Ίωνες υπό την καθοδήγηση του Ιπποκλέους του Νήλου και πατέρα του Φοβίου ή Φορβίου. Οι αρχαίοι συγγραφείς αναφέρουν στην Μύκονο και τον ποταμό Αχελώο, ανύπαρκτο σήμερα και το όρος «Δίμαστον» που είναι δικόρυφο, το οποίο είναι πάντως μεταξύ δύο όρων (Ανωμερίτη και Βορνιώτη). Aλλη μυθολογική παράδοση που αφορά την αρχαία Μύκονο και αναφέρεται από τους συγγραφείς στο φόνο των γιγάντων από τον Ηρακλή στο νησί αυτό (Στράβωνος Ί 487). Ο Στράβωνας αναφέρει επίσης ότι οι Μυκόνιοι ήταν φαλακροί, άλλοι συγγραφείς, υπερβάλλοντες, και μυθολογικά από την βρεφική τους ηλικία παρέμεναν άτριχοι. Κατά τους ιστορικούς χρόνους, η Μύκονος, αναφέρεται σπάνια και ιδιαίτερα από τον Ηρόδοτο (ΣΤ΄118) ως ορμητήριο του Πέρσου Δάτιδος το 490 π.Χ. Η Μύκονος έχει 2 κύρια μοναστήρια, το ένα στην σημερινή «Aνω Μερά» και στη θέση «Παλαιόκαστρο», ΝΔ. της σημερινής πόλης. Οι Μυκόνιοι, που ανήκαν στην Ομοσπονδία της Δήλου, κατέβαλαν στους Αθηναίους συμμαχικό φόρο ενός ταλάντου, λάτρευαν εκτός τις υπόλοιπες θεότητες του Πανελληνίου Δωδεκαθέου, ιδιαίτερα τον Διόνυσο και την μητέρα του Σεμέλη, την Δήμητρα (Χλόη) και τον Ποσειδώνα, και προς τιμή τους τελούσαν πανηγυρικές γιορτές με θυσίες κάπρων, αμνών και κριών. Τα νομίσματα της Μυκόνου φέρουν τον Διόνυσο ολόσωμο με την κεφαλή του ή την κεφαλή του Ποσειδώνα.

Μετά την ρωμαϊκή κυριαρχία η Μύκονος ακολούθησε την τύχη της υπόλοιπης Ελλάδας, κατά τους Βυζαντινούς χρόνους ανήκε στο θέμα των νησιών του Αιγαίου Πελάγους. Ίδια τύχη ακολούθησε η Μύκονος από το 1204 επί Φραγκοκρατίας, όπου περιήλθε στην βενετική οικογένεια του Ανδρέα Γκύζη, που διατήρησε το νησί μέχρι το 1390. Κατά το χρονικό αυτό διάστημα ιδρύθηκε η σημερινή πόλη Μύκονος, πυρπολήθηκε από τον Αραγωνίου ναύαρχο Ρογήρο Λούρια. Μετά το 1390 η Βενετία διώκει την Μύκονο . Έκτοτε αρχίζει η Τουρκοκρατία, κατά το πρώτο διάστημα της οποίας το νησί διώκεται από καπιτάνου και επιτροπής Χριστιανών, διατελούντων από τον Μπέη της Κω, μετά το 1669 δίνεται ως τιμή στους μεγάλους διερμηνείς της Πύλης, εισπράττοντας δια επιτροπής τους φόρους και έχοντας τους αντιπροσώπους αυτούς ως διοικητές. Μεταξύ αυτών των τιμαριούχων της Μυκόνου γνωστότεροι παρέμειναν οι Παναγιωτάκης Νικούσιος και Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος (1669-1709). Κατά την επανάσταση του Ορλώφ, η Μύκονος καταληφθεί από τους Ρώσους και κατείχετο από αυτούς από το 1770-1774. Γενικά όμως κατά το διάστημα της Τουρκοκρατίας η Μύκονος διαμορφώθηκε σε ναυτικό νησί και παρείχε στο οθωμανικό στόλο μια γαλέρα και πληρώματα. Κατά τους χρόνους εκείνους το νησί ήταν πλήρης από πειρατές και κουρσάρους, που αποτελούσαν φόβο των τριγύρω νησιών και των διερχομένων του Αιγαίου εμπορικών πλοίων.

Κατά τον Ιερό Αγώνα η Μύκονος πρωτοστάτησε ηρωικά με τα πλοία της, τα οποία ενώθηκαν με τα λοιπού στόλου υπό τον Τομπάζη και αντιστάθηκαν κατά των Τούρκων επανειλημμένως χάρη στην ηρωίδα Μαντώ Μαυρογένους. Κατ´ επανάληψη ο Τούρκος στόλαρχος επιχείρησε να αποβιβαστεί αλλά οι Μυκόνιοι απομάκρυναν τους Τούρκους σκοτώνοντας τους ή και τραυματίζοντάς τους. Η Μύκονος υπέστη κατά το 1825 βιαιοπραγία του Αυστριακού ναυάρχου Παυλούκα με την δικαιολογία ότι δήθεν οι Μυκόνιοι είχαν διαπράξει πειρατική αταξία. Στην πραγματικότητα όμως αυτός ενήργησε με την διαταγή της κυβέρνησης του κινούμενος εχθρικά κατά του Ελληνικού Αγώνα.

Εκκλησιαστικά η Μύκονος υπάγεται κατ´ αρχάς στην Επισκοπή Δήλου, μετά την παρακμή της ανήκε στην Τήνο. Από την Φραγκοκρατία ιδρύθηκε η Λατινική Επισκοπή Μυκόνου που καταργήθηκε το 1449 λόγω ελλείψει Καθολικών. Μετά την κατάλυση της Φραγκοκρατίας και ειδικότερα από το 1540 με την ανασύσταση της Ελληνικής Εκκλησίας των Κυκλάδων, η Μύκονος ανήκε στην Επισκοπή Παροναξίας και παρέμεινε σ΄ αυτήν μέχρι το 1646, αργότερα στην Επισκοπή Σίφνου και Μήλου. Από το 1833 εντάχθηκε στην Μητρόπολη Σύρου.